Traduction de «einde gesteld aan de overheersende rechtspraak waarin schadevergoeding » (Néerlandais → Français) :

34. Hieraan moet worden toegevoegd dat het bestaan van een niet-nakoming in ieder geval moet worden beoordeeld aan de hand van de situatie waarin de lidstaat zich bevond aan het einde van de in het met redenen omkleed advies gestelde termijn, en dat het Hof met sindsdien opgetreden wijzigingen geen rekening kan houden (zie met name arrest Commissie/Verenigd Koninkrijk, C-640/13, EU: C: 2014: 2457, punt 42 en aldaar aangehaalde rechtspraak).
34. Il convient d'ajouter que, en tout état de cause, l'existence d'un manquement doit être appréciée en fonction de la situation de l'Etat membre telle qu'elle se présentait au terme du délai fixé dans l'avis motivé et les changements intervenus par la suite ne sauraient être pris en compte par la Cour (voir, notamment, arrêt Commission/ Royaume-Uni, C-640/13, EU: C: 2014: 2457, point 42 et jurisprudence citée).

Wat de gedwongen meerwaarden betreft, verstrijkt de in artikel 47, § 3, 1º, WIB 92 gestelde termijn drie jaar na het einde van het belastbare tijdperk waarin de schadevergoeding is ontvangen.
En matière de plus-values forcées, le délai prévu à l'article 47, § 3, 1º, C.I. R.

2) De wetgever heeft in 1997 in artikel 16, vierde lid, enerzijds een einde gesteld aan de overheersende rechtspraak waarin schadevergoeding onder de boedel viel (en dus onder de schuldeisers verdeeld kon worden), vermits de gefailleerde alleen het recht behield een vordering in te stellen die enkel verband hield met de rechten van de persoon en anderzijds aan een praktijk waarbij de gefailleerden, wanneer ze een schadevergoeding vroegen voor een lichamelijk letsel, er zeker van konden zijn dat ze geen bedrag uitgekeerd kregen, maar wel een rente die beschermd werd door de regels aangaande het onvatbaar zijn voor beslag.
2) Le législateur de 1997, dans l'article 16 alinéa 4, a mis fin d'une part, à une jurisprudence dominante selon laquelle les indemnités versées tombaient dans la masse (et était donc réparties entre les créanciers) car le failli ne conservait que le droit d'intenter seul une action ayant exclusivement trait aux droits liés à la personne et d'autre part, à une pratique selon laquelle les faillis, lorsqu'ils demandaient une indemnisation relative à un préjudice corporel, s'assuraient de se faire verser une rente qui était protégée par les règles de l'insaisissabilité et non un capital.