Vertaling van "zijnde bepaling eventueel ongelijk zouden " (Nederlands → Duits) :

Volgens de Ministerraad zou de prejudiciële vraag niet ontvankelijk zijn, vermits zij niet zou aangeven welke de te vergelijken categorieën van personen zijn die door de in het geding zijnde bepaling eventueel ongelijk zouden worden behandeld.
Nach Auffassung des Ministerrates sei die präjudizielle Frage unzulässig, da nicht angegeben werde, welche vergleichbaren Kategorien von Personen durch die fragliche Bestimmung gegebenenfalls ungleich behandelt würden.

In die interpretatie zou de in het geding zijnde bepaling, wanneer zich een verkeersongeval voordoet waarvoor het niet mogelijk is de aansprakelijkheden van de bestuurders van de betrokken voertuigen vast te stellen, een verschil in behandeling invoeren tussen de eigenaars van de voertuigen die de volledige vergoeding van hun materiële schade ten laste van alle verzekeraars van de betrokken voertuigen niet zouden kunnen verkrijgen en de benadeelde derden die, ten laste van dezelfde verzekeraars, recht hebben op de volledige vergoeding van hun materiële schade.
In dieser Auslegung führe die fragliche Bestimmung zu einem Behandlungsunterschied, wenn es zu einem Verkehrsunfall komme, bei dem es nicht möglich sei, die jeweilige Haftung der Fahrer der beteiligten Fahrzeuge festzustellen, zwischen den Eigentümern der Fahrzeuge, die nicht die vollständige Wiedergutmachung ihres materiellen Schadens zu Lasten aller Versicherer der beteiligten Fahrzeuge erhalten könnten, und den geschädigten Dritten, die zu Lasten derselben Versicherer Anspruch auf die vollständige Wiedergutmachung ihres materiellen Schadens hätten.

Alleen de advocaten van de eerste categorie zouden aanspraak kunnen maken op de toepassing van de afzonderlijke aanslag waarin de in het geding zijnde bepaling voorziet.
Nur die Rechtsanwälte der ersten Kategorie könnten die Anwendung der in der fraglichen Bestimmung vorgesehenen getrennten Veranlagung beanspruchen.

Alleen die laatsten zouden aanspraak kunnen maken op de toepassing van de afzonderlijke aanslag waarin de in het geding zijnde bepaling voorziet.
Nur die Letztgenannten könnten die Anwendung der in der fraglichen Bestimmung vorgesehenen getrennten Veranlagung beanspruchen.

De wetgever was zich overigens bewust van dat onevenredige effect, aangezien hij in paragraaf 11 van de in het geding zijnde bepaling erin heeft voorzien dat, vanaf 2009, de medianen gelijk aan nul zouden worden vervangen door de gemiddelden.
Der Gesetzgeber war sich im Übrigen dieser unverhältnismäßigen Auswirkung bewusst, denn er hat in Paragraph 11 der fraglichen Bestimmung vorgesehen, dass ab 2009 die Medianwerte, die null betragen, durch die Durchschnittswerte ersetzt werden.

Hoewel het juist is dat alle ziekenhuizen die zijn gevestigd op het nationale grondgebied zich in verschillende situaties bevinden ten aanzien van hun type, het profiel van hun gewoonlijk patiëntenbestand en de socio-economische kenmerken van het geografische gebied waarin zij zijn gevestigd, zijn die situatieverschillen geen wezenlijke verschillen in het licht van het onderwerp van de in het geding zijnde bepaling en de nagestreefde doelstellingen, die de wetgever ertoe zouden verplichten verschillen in behandeling in te voeren.
Auch wenn sich alle Krankenhäuser im nationalen Hoheitsgebiet in unterschiedlichen Situationen hinsichtlich ihrer Art, des Profils ihres gewöhnlichen Patientenbestandes und der wirtschaftlich-sozialen Merkmale ihres geographischen Gebiets befinden, stellen diese unterschiedlichen Situationen keine wesentlichen Unterschiede im Lichte des Gegenstandes der fraglichen Bestimmung und der angestrebten Zielsetzungen dar, die den Gesetzgeber dazu verpflichten würden, Behandlungsunterschiede einzuführen.

De in het geding zijnde bepaling is onbestaanbaar met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre zij de strafrechter niet toestaat de in het ongelijk gestelde burgerlijke partij die zich, door middel van een afzonderlijke vordering, heeft aangesloten bij de rechtstreekse dagvaarding door een andere burgerlijke partij, te veroordelen tot een rechtsplegingsvergoeding.
Die fragliche Bestimmung ist nicht vereinbar mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung, insofern sie es dem Strafrichter nicht ermöglicht, die im Verfahren unterliegende Zivilpartei, die sich durch eine getrennte Klage einer direkten Ladung durch eine andere Zivilpartei angeschlossen hat, zu einer Verfahrensentschädigung zu verurteilen.

Volgens de verwijzende rechter, die de in het geding zijnde bepaling geïsoleerd leest, zouden voor lopende faillissementen, zowel de kosteloze als de niet-kosteloze persoonlijke zekerheidstellingen zijn bevrijd en zou de schuldeiser bijgevolg het voordeel van die beide vormen van zekerheidstelling verliezen (artikel 10, eerste lid, 1°), terwijl voor nieuwe faillissementen, enkel de natuurlijke persoon die zich kosteloos persoonlijk zeker heeft gesteld, zou zijn bevrijd en de schuldeiser enkel het voordeel van die kosteloze zekerheidstelling zou verliezen (artikel 4 van diezelfde wet).
Dem vorlegenden Richter zufolge, der die fragliche Bestimmung an sich betrachtet, wären bei laufenden Konkursverfahren sowohl die Personen, die unentgeltlich eine persönliche Sicherheit geleistet haben, als auch die Personen, die entgeltlich eine persönliche Sicherheit geleistet haben, entlastet und würde der Gläubiger demzufolge den Vorteil der beiden Formen der Sicherheitsleistung verlieren (Artikel 10 Absatz 1 Nr. 1), während bei neuen Konkursverfahren nur die natürlichen Personen, die unentgeltlich eine persönliche Sicherheit geleistet haben, entlastet wären und der Gläubiger nur den Vorteil dieser unentgeltlichen Sicherheitsleistung verlieren würde (Artikel 4 desselben Gesetzes).

Doordat in de in het geding zijnde bepaling geen rekening wordt gehouden met de tijd die nodig is om de beslissing van de minister aan de betrokkenen mee te delen en aldus, op ongelijke wijze en op grond van geen relevant criterium, de tijd wordt beperkt waarover zij beschikken om een beroep voor te bereiden dat moet worden ingesteld binnen een termijn die de wetgever relatief kort heeft willen houden, teneinde « toestanden die spoed vereisen snel op te lossen » (Parl. St., Kamer, 1968-1969, nr. 472/1, p. 8), maakt die bepaling op onevenredige wijze inbreuk op de rechten van de betrokkenen.
Indem die betreffende Bestimmung die für die Ermittlung der Entscheidung des Ministers an die Betroffenen erforderliche Zeit unberücksichtigt lässt und somit auf ungleiche Weise und aufgrund keines relevanten Kriteriums die Zeit verkürzt, über die sie verfügen, um eine Klage vorzubereiten, die innerhalb einer Frist eingereicht werden muss, die nach dem Willen des Gesetzgebers relativ kurz sein sollte, « um eine schnelle Lösung für Situationen, die ein dringendes Eingreifen erfordern, herbeizuführen » (Parl. Dok., Kammer, 1968-1969, Nr. 472/1, S. 8), verletzt sie in unverhältnismässiger Weise die Rechte der Betroffenen.

Volgens de verwijzende rechter zou de in het geding zijnde bepaling een verschil in behandeling teweegbrengen tussen degenen die recht hebben op een rente wegens een arbeidsongeval in de zin van het voormelde artikel 6, § 1, naargelang zij het slachtoffer zijn geweest van een ongeval dat een blijvende arbeidsongeschiktheid van meer dan 25 pct. heeft veroorzaakt of dat zij het slachtoffer van verschillende ongevallen zouden zijn geweest : in het eerste geval zou het bedrag van de rente, krachtens de in het geding zijnde bepaling, 25 pct. van het loon op basis waarvan zij is vastgesteld, niet mogen overschrijden, terwijl in het tweede geval de som van de toegekende renten hoger zou mogen zijn dan het bedrag van de rente die in het eerste geval wordt toegekend.
Dem Verweisungsrichter zufolge würde die beanstandete Bestimmung zu einem Behandlungsunterschied zwischen denjenigen führen, die wegen eines Arbeitsunfalls im Sinne des o.a. Artikels 6 § 1 eine Rente beanspruchen können, und zwar je nachdem, ob sie Opfer eines Unfalls gewesen sind, der zu einer Arbeitsunfähigkeit von über 25 Prozent geführt hat, oder ob sie Opfer mehrerer Unfälle gewesen sind; im ersten Fall dürfe der Betrag der Rente nicht mehr als 25 Prozent der Entlohnung, auf deren Grundlage sie festgelegt worden ist, betragen, während im zweiten Fall die bewilligten Renten den Betrag der im ersten Fall bewilligten Rente übersteigen dürfe.