Traduction de «tout son sourire » (Français → Néerlandais) :

Un jour, nous étions à l'arrière, dévorant de la nourriture aussi vite que possible, autour d'une table, lors d'une très rare accalmie. Un nouveau gars de la cuisine arriva — qui était son cousin — et s'assit avec tout le machisme et la bravade que son corps de 20 ans pouvait contenir. (Rires) Il lui demanda, [en espagnol] : « Est-ce qu'Ash a un petit ami ? » Et elle répondit, [en espagnol] : « Non, elle a une petite amie. » Il dit, [en espagnol] : « Une petite amie ? » Et elle posa sa fourchette et le regarda droit dans les yeux, et dit [en espagnol] : « Oui, une petite amie. C'est tout. » Son sourire suffisant se transforma en un sourire de respect maternel, il prit son assiette, s'en alla, et retourna travailler.
Op een dag zaten we achter, zo snel mogelijk te eten rond een kleine tafel, tijdens een zeldzame pauze. Een nieuwe jongen uit de keuken kwam naar ons toe. Toevallig haar neef. Hij ging zo stoer zitten als zijn 20-jarige lichaam toeliet. (Gelach) Hij zei tegen haar [in het Spaans]: Heeft Ash een vriend? En zij antwoordde [in het Spaans]: Nee, ze heeft een vriendin. Hij herhaalde [in het Spaans]: Ze heeft een vriendin?!? Ze legde haar vork neer, keek hem doordringend aan en zei [in het Spaans]: Ja, een vriendin. Dat is alles. Zijn zelfvoldane lach veranderde snel in een eerbiedige lach, hij pakte zijn bord, liep weg en ging weer aan het werk.

Il n'y a pas de lumière naturelle dans cette caverne, les murs sont humides et sombres. Tout ce que les habitants peuvent voir, ce sont les ombres de choses que la lumière d'un feu projette sur le mur. Les habitants de la caverne sont fascinés par ces reflets d'animaux, de plantes et de gens. Par ailleurs, ils supposent que ces ombres sont réelles et qu'en prêtant beaucoup d'attention à elles, on comprend la vie et on y réussit. Et, bien sûr, ils ne comprennent pas que ce ne sont que de simples ombres qu'ils regardent. Ils discutent avec enthousiasme d'objets fantomatiques et sont très fiers de leur sophistication et de leur sagesse. Et puis un jour, un peu par hasard, quelqu'un découvre un moyen de sortir de la caverne, au grand air. D'abord, c'est tout simplement écrasant. Il est ébloui par l'éclat du soleil, dans lequel tout est éclairé convenablement pour la première fois. Peu à peu, ses yeux s'accommodent et il découvre les formes véritables de toutes ces choses qu'il n'avait connu jusqu'alors que comme des ombres. Il voit des fleurs réelles, la couleur des oiseaux, les nuances dans l'écorce des arbres, il observe les étoiles et saisit combien l'univers est vaste et sublime. Comme Platon l'exprime en termes solennels: Il n'avait vu jusqu'alors que de simples fantômes ; il est plus proche maintenant de la véritable nature des choses. Par compassion, cet homme qui vient d'être éclairé décide de quitter le monde ensoleillé d'en-haut et retourne dans la caverne pour essayer d'aider ses compagnons qui sont toujours enbourbés dans la confusion et l'erreur. Parce qu'il s'est habitué à la clarté du monde d'en-haut, il ne voit presque rien sous terre, il trébuche tout le long du couloir humide et il est désorienté, il n'impressionne absolument pas les autres. Quand, en retour, il n'est pas impressionné par eux et qu'il s'obstine à expliquer ce qu'est le soleil ou ce qu'est un vrai arbre, les habitants de la caverne le raillent de façon acerbe, puis se mettent en colère ...
Er is geen natuurlijk licht in de grot, de muren zijn donker en vochtig Het enige dat de bewoners kunnen zien zijn schaduwen van dingen die op een muur worden gezet en belicht worden door een vuur. De gevangenen raken gefascineerd door deze schaduwen van dieren, planten en mensen. Bovendien nemen ze aan dat de schaduwen echt zijn en dat als je goed oplet je het leven begrijpt en succesvol wordt. En ze hebben natuurlijk niet door dat ze maar naar schaduwen kijken. Ze praten enthousiast over de schaduwdingen en worden trots op hun wijsheid. Dan op een dag ontdekt iemand zomaar een weg uit de grot naar de vrije wereld. Op het begin in het overweldigend. Hij is verblind door het schitterende zonlicht waarin alles voor het eerst fatsoenlijk wordt belicht. Langzaam wennen zijn ogen aan het licht en ziet hij het echte uiterlijk van alle dingen die hij alleen maar kende als schaduwen. Hij ziet echt bloemen, de kleuren van vogels, de nuances in boomschors. Hij observeert sterren en ziet de grootheid en de sublieme staat van het universum. Zoals Plato het sober zegt: Uit medeleven besluit de verlichte man uit het zonlicht terug naar de donkere grot te gaan om zijn vrienden te helpen die nog steeds in de illusie leven. Omdat hij is gewend aan de heldere buitenwereld kan hij ondergronds bijna niks zien. Hij struikelt door de vochtige gangen en raakt verward. Voor de anderen lijkt hij volkomen oninteressant. Als hij niet geïnteresseerd is in hen en wil uitleggen wat de zon is of hoe een boom er uitziet worden de gevangenen sarcastisch, boos, en willen hem uiteindelijk vermoorden. De grotmythe is een verhaal over het leven van alle verlichte mensen. De gevangenen zijn mensen voor filosofie, de zon is het licht van de rede, de vervreemding van de teruggekeerde filosoof is wat allen die waarheid brengen kunnen verwachten als ze hun kennis naar de mensen brengen die niet van nadenken houden. Volgens Plato leven we allemaal een groot deel van ons leven in de schaduw. Veel van de ding ...

Mais je sais maintenant que tout tenait à son sourire.
Nu weet ik dat het allemaal door zijn glimlach kwam.

Un mot gentil ne suffit pas pour qu'il dé-batte sa femme. Mais il faut persévérer et croire que ça a de la valeur. Parce que ça compte. Chaque sourire, chaque fleur, chaque papillon, chaque fusil non armé, chaque respiration, chaque chant d'enfant, a du poids. C'est inéluctable. Mais nous gaspillons notre vie à regretter tout ce qui ne va pas. Tant de choses vont bien, qu'on ne peut les compter. Rachel a écrit : « L'inconnu et invisible, un jour, viendront à moi. » Pourquoi à sa mort, rendre son journal immortel ? Ses mots sont des flammes, qui brûlent les portes de nos esprits fermés. Écartant nos paupières d'un regard que nous ignorions posséder, sur une fréquence éblouissante qui nous rendait aveugle.
Spreek een vriendelijk woord en je ziet hem niet zijn vrouw niet-in-elkaar-slaan, en toch moet je geloven dat het ertoe doet, want dat doet het! Elke glimlach, elke bloem, elke vleugel van een vlinder, elke ongeladen kogel, elke adem en zingende baby telt mee, daar is geen ontkomen aan. We verkwisten ons leven aan dingen die verkeerd gaan, terwijl er meer goed gaat dan je bij kunt houden. Rachel schreef: Het onzichtbare, het ongesprokene, op een dag komt het naar me toe . Wordt bij haar dood haar dagboek onsterfelijk? De fakkel van haar woorden brandt onze gesloten geesten open, forceert de leden van een ons onbekend oog, naar een hoogte van helderheid waar we blind voor waren.