Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Opmerking: sommige video’s zijn vertaald door freelancers die niet altijd professionele vertalers zijn; vertaalfouten zijn bijgevolg niet uit te sluiten. Deze teksten kunnen echter van pas komen, bijvoorbeeld om spreektalige uitdrukkingen te vinden.
U kunt deze boeiende video's ook direct bekijken met de ondertiteling in een taal naar keuze!
Vertaling van "parents face à leurs " (Frans → Nederlands) :
Roberto D'Angelo et Francesca Fedeli pensaient que leur bébé Mario était en bonne santé... jusqu'à ce qu'ils découvrent à ses 10 jours, qu'il avait eu un accident vasculaire cérébral périnatal. Mario ne pouvait contrôler le côté gauche de son corps, et eux se débattaient face à des questions difficiles : sera-t-il normal ? Pourra-t-il vivre une vie pleine ? L'histoire poignante de parents face à leurs peurs... et de la manière dont ils en ont fait leurs forces.
Roberto D'Angelo en Francesca Fedeli dachten dat hun baby'tje Mario gezond was. Toen hij 10 dagen oud was, ontdekten ze dat hij een perinatale beroerte had gehad. Mario had geen controle over de linkerkant van zijn lichaam en zij worstelden met moeilijke vragen: zou hij 'normaal' worden? Zou hij ten volle kunnen leven? Een hartverscheurend verhaal over ouders die geconfronteerd worden met hun angsten — en hoe zij dat veranderden.
Malgré sa pauvreté, malgré son statut de divorcée dans une société ultra-conservatrice, et malgré l'opposition de ses parents face à sa décision de retourner à l'école, Fayza savait que les études étaient le seul moyen de contrôler sa vie.
Ondanks haar armoede, haar sociale status als een gescheiden vrouw in een extreem conservatieve samenleving, en ondanks de tegenwerking van haar ouders om weer naar school te gaan, wist Fayza dat ze alleen door onderwijs grip op haar leven zou krijgen.
Derrière ces millions d'enfants qui grandissent dans des institutions, il y a so
uvent l'histoire de parents désespérés qui ont le sentiment d'
avoir épuisé toutes leurs possibilités, comme Natalia en Moldavie, qui n'avait assez d'argent que pour nourrir son nouveau-né. Elle a dû envoyer son fils aîné dans un orphelinat. Ou Desi, en Bulgarie, qui s'est occupée de ses 4 enfants à la maison jusqu'à la mort de son mari. Mais quand il a fallu qu'elle travaille à plein temps, sans aucune aide, elle a n'a pas eu d'autre choix que de se sépare
...[+++]r de l'un de ses enfants, celui qui était handicapé, pour le placer en centre spécialisé. Ou ces nombreuses adolescentes qui, trop terrifiées de dire à leurs parents qu'elles sont enceintes, préfèrent laisser leur bébé à l'hôpital, ou de ces nouveaux parents, jeunes couples qui apprennent à la naissance de leur premier enfant que celui-ci souffre d'un handicap, et qui, au lieu d'être nourris de messages positifs sur le potentiel de leur enfant, sont souvent conseillés de cette manière par les médecins: Oubliez la, confiez la à une institution, rentrez à la maison, et faites-en un autre en bonne santé. Cet état des choses n'est ni nécessaire, ni inévitable.
Achter elk van die één miljoen kinderen in instellingen zit meestal
een verhaal van ouders die wanhopig zijn en denken dat ze geen opties meer hebben, zoals Natalia in Moldavië, die maar genoeg geld had om haar baby te voeden en haar oudere zoon dus naar een instelling moest sturen. Of Desi in Bulgarije, die thuis voor haar 4 kinderen zorgde tot haar echtgenoot stierf. Toen moest ze voltijds gaan werken. Bij gebrek aan steun zag ze geen andere oplossing dan een gehandicapt kind in een instelling plaatsen. Bij gebrek aan steun zag ze geen andere oplossing dan een gehandicapt kind in een instelling plaatsen. Of de ontelbare jonge meisjes d
...[+++]ie te bang zijn om hun ouders te vertellen dat ze zwanger zijn, en die hun baby's in een ziekenhuis achterlaten. Of de jonge ouders die pas vernamen dat hun eerste kind gehandicapt is en die, in plaats van positieve berichten over het potentieel van hun kind, van de dokters te horen krijgen: Vergeet haar, laat haar in de instelling, ga naar huis en maak een gezond kind. Deze toestand is niet nodig en niet onvermijdelijk.Et je vois leurs parents et leurs pères, comme le mien, prendre parti pour elles sans se laisser intimider par l'opposition, et même en lui faisant face.
En dat hun ouders net als de mijne, voor hen opkomen, zelfs ondanks de ontmoedigende tegenstand.
Cela m'a amenée à étudier des enfants sensibles pour trouver pourquoi ils font l'expérience de ce phénomène ; comment ils l'interprètent ; à quelles sortes de conséquences ils font face que ce soit durant l'enfance ou plus tard, dans leur vie d'adultes, à cause de ça ; et comment les parents et la société généralement réagissent à leur sensibilité
Ik ging dus gevoelige kinderen onderzoeken om er achter te komen waarom zij deze fenomenen ervaren; hoe zij deze interpreteren; welke gevolgen zij van deze ervaringen ondervinden, zowel tijdens hun kindertijd als later als volwassenen; en hoe ouders en de maatschappij in het algemeen reageren op hun sensitiviteit.
Nous avons besoin que les femmes travaillent, et nous avons besoin que les femmes actives aient des enfants. Alors pourquoi les États-Unis sont-ils un des seuls pays du monde qui n'offrent pas de congés maternité payés aux nouvelles mères actives ? Dans cette conférence incisive, Jessica Shortall démontre avec passion que la réalité des nouvelles mères actives en Amérique est à la fois cachée et horrible : chaque année, des millions de femmes sont forcées à reprendre le travail seulement quelques semaines après leur accouchement. Son idée méritant d'être partagée : le temps est venu de reconnaitre le coût économique, physique et psychologique de cette approche au détriment des
mères actives et de leurs ...[+++] bébés, et de sécuriser note futur économique en offrant des congés de parentalité à tous les parents actifs.
We kunnen niet zonder werkende vrouwen en we kunnen niet zonder werkende vrouwen die kinderen krijgen. Dus waarom is Amerika een van de weinige landen in de wereld waar de overheid kersverse moeders geen betaald verlof geeft? In deze indringende talk laat Jessica Shortall op een gepassioneerde manier zien dat de realiteit van werkende jonge moeders in Amerika zowel verborgen als afschuwelijk is: jaarlijks moeten miljoenen vrouwen een paar weken na de bevalling alweer aan het werk. Het idee dat zij wil verspreiden: het is tijd om de economische, fysieke en psychologische kosten van hoe wij omgaan met werkende moeders en hun baby's te onderkennen en om de toekomst van onze economie veilig te stellen door alle werken
de ouders ...[+++]betaald verlof te geven.Vous savez que vous avez 46 chromosomes. Si vous êtes chanceux, vous en avez obtenu 23 de chaque parent, parfois vous obtenez un de plus ou un de moins, mais - donc vous pouvez sauter
l'étape des grands-parents et arrière grands-parents et aller droit aux arrière-arrière-grands-parents. Et vous avez 46 per
sonnes et vous leur faites passer un scanner, ou ce dont vous avez besoi
n, et ils regardent leurs chromosomes et chacun d'eux di
...[+++]t celui qu'il aime le mieux, ou elle - plus aucune raison d'avoir seulement deux sexes en fait. Donc, chaque enfant dispose de 46 parents, et je suppose que vous pourriez laisser chaque groupe de 46 parents avoir 15 enfants -
Je weet dat je 46 chromosomen heb. Als je geluk hebt, heb je er 23 van elke ouder, soms krijg je een extra of valt er een uit - maar - je kunt het stadium van grootouders en overgrootouders overslaan en recht naar de betovergrootouders gaan. Neem 46 mensen, geef ze een scanner, of wat je nodig hebt, en laat ze kijken ze naar hun chromosomen, en elk van hen mag zeggen welke hij of zij verkiest - we hoeven ons zelfs niet meer tot 2 geslachten te beperken. Dus ieder kind heeft 46 ouders, en ik veronderstel dat je elke groep van 46 ouders 15 kinderen zou kunnen geven -
Iain Hutchiso
n, chirurgien de la face, travaille avec des gens qui ont été complètement défigurés. En poussant à l'amélioration des techniques chirurgicales,
il aide à améliorer leurs vies; et en faisant faire leurs portraits, il célèbre leur humanité. NOTE : cette conférence comporte des images de visages défigurés et gravement blessés qui peuvent choquer — et Hutchinson apporte des réponses sensées quant à la raison pour laquelle un visage défiguré peut nous choquer profondément. Vous êtes impressionnables? Cachez votre écran entre
...[+++] 12:10 et 13:19 mais n'arrêtez pas votre écoute
Gezichtschirurg Iain Hutchison werkt met mensen van wie de gezichten ernstig verminkt zijn. Door zich in te zetten voor het verfijnen van chirurgische technieken, helpt hij om hun leven te verbeteren en door hun portretten te laten schilderen, viert hij hun menszijn. LET OP: Deze voordracht toont beelden van verminkte en ernstig gewonde gezichten die storend kunnen zijn - en Hutchison biedt doordachte antwoorden op de vraag waarom een verminkt gezicht ons zo diep kan schokken. Snel geschokt? Dek van 12:10 tot 13:19 uw scherm af, maar blijf luisteren.
La plupart des gens, s'ils réfléchissent à la faim, n'ont pas besoin de remonter très loin dans leur propre histoire familiale -- peut-être dans leur propre vie, ou dans celle de leurs parents, ou dans la vie de leurs grands-parents -- pour retrouver un souvenir lié à la faim.
De meeste mensen, wanneer ze aan honger denken, hoeven niet lang terug te gaan in hun familiehistorie -- misschien in hun eigen leven, of dat van hun ouders, of hun grootouders -- om zich de ervaring van honger te herinneren.
Est-ce une chose que nous avons inventé récemment en occident ? En fait, la réponse est probablement non. Il y a beaucoup de descriptions de l'adolescence dans l'Histoire, qui semblent très similaires à la description que nous en faisons aujourd'hui. Il y a une citation célèbre de Shakespeare, tirée du « Conte d'hiver », où il décrit l'adolescence ainsi : Je voudrais qu'il n'y eût point d'âge entre dix et vingt-trois ans, ou que la jeunesse dormît tout le reste du temps dans l'intervalle : car on ne fait autre chose dans l'intervalle que donner des enfants aux filles, insulter des vieillards, piller et se battre. (Rires) Il continue en disant Cela dit, qui pourrait, sinon des cerveaux brûlés de dix-neuf et de vingt-deux ans, chasser par le
...[+++]temps qu'il fait ? (Rires) Ainsi, il y a près de 400 ans, Shakespeare représentait les adolescents sous un jour très similaire à celui d'aujourd'hui, mais aujourd'hui que nous essayons de comprendre leur comportement, en ce qui concerne les changements sous-jacents qui sont en cours dans leur cerveau. Ainsi, par exemple, prendre des risques. Nous savons que les adolescents ont tendance à prendre des risques. C'est certain. Ils prennent davantage de risques que les enfants et les adultes, et ils sont particulièrement enclins à prendre des risques quand ils sont avec leurs amis. Il y a une pulsion importante à devenir indépendant de ses parents, et à impressionner ses amis à l'adolescence. Mais maintenant, nous essayons de comprendre cela en termes de développement d'une partie de leur cerveau appelée le système limbique. Je vais vous montrer le système limbique en rouge sur la diapositive derrière moi, et aussi sur ce cerveau. Le système limbique est enfoui très profondément à l'intérieur du cerveau, et il est impliqué dans des choses comme traitement de l'émotion, et le traitement de la récompense. Il vous donne le sentiment gratifiant qu'on retire de faire des choses amusantes, y compris en prenant des risques.
Is het iets dat we kort geleden in het Westen hebben uitgevonden? Het antwoord is: waarschijnlijk niet. Er zijn veel historische beschrijvingen van adolescentie die veel lijken op de beschrijvingen die we tegenwoordig gebruiken. Er is een beroemd citaat van Shakes
peare uit 'Winter's Tale', waarin hij adolescentie als volgt beschrijft: Ik wilde dat er geen leeftijd was tussen tien en drie-en-twintig, of dat de jeugd die tijd zou gaan slapen; want ze doen in die periode niets anders dan meisjes zwanger maken, oudjes pesten, stelen en vechten. (Gelach) Hij vervolgt: Dat gezegd zijnde, wie anders dan deze verhitte standjes tussen negentien
...[+++]en twee-en-twintig zou met dit weer op jacht gaan ? (Gelach) Dus bijna 400 jaar geleden portretteerde Shakespeare adolescenten op een manier die veel lijkt op hoe we hen tegenwoordig beschrijven. Vandaag de dag proberen we echter hun gedrag te begrijpen in termen van onderliggende veranderingen die in hun hersenen plaatsvinden. Neem bijvoorbeeld het nemen van risico's. We weten dat adolescenten de neiging hebben risico's te nemen. Ze nemen meer risico's dan kinderen of volwassenen, en vooral in gezelschap van hun vrienden. Er is een belangrijke drijfveer om onafhankelijk te worden van je ouders en je vrienden te imponeren tijdens je adolescentie. Nu proberen we dit te begrijpen op niveau van de ontwikkeling van een deel van hun hersenen: het limbisch systeem. Ik laat jullie nu het limbisch systeem zien, rood gekleurd op de dia, en ook op deze hersenen. Het limbisch systeem bevindt zich diep in de hersenen en is betrokken bij zaken als het verwerken van emoties en beloning. Het geeft je een gevoel van voldoening wanneer je leuke dingen doet, inclusief risico's nemen. datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
parents face à leurs ->
Date index: 2022-12-04