Boost Your Productivity!Translate documents (Ms-Word, Ms-Excel, ...) faster and better thanks to artificial intelligence!
Opmerking: sommige video’s zijn vertaald door freelancers die niet altijd professionele vertalers zijn; vertaalfouten zijn bijgevolg niet uit te sluiten. Deze teksten kunnen echter van pas komen, bijvoorbeeld om spreektalige uitdrukkingen te vinden.
U kunt deze boeiende video's ook direct bekijken met de ondertiteling in een taal naar keuze!
Vertaling van "leurs parents j'attendais " (Frans → Nederlands) :
Et donc, alors que tous les autres envoyaient des messages Blackberry à leurs parents, j'attendais littéralement à côté de ma boîte aux lettres une lettre de la maison qui me dirait comment le weekend s'était passé, ce qui était assez agaçant quand Mamie était à l'hôpital, mais j'attendais juste quelques gribouillages, quelques lettres griffonnées par ma mère.
Anderen stuurden berichtjes aan hun ouders, maar ik stond te wachten bij de brievenbus voor een brief van thuis met het relaas van het weekend. Dat was frustrerend als oma in het ziekenhuis lag. Ik wachtte op een krabbel, een slordig handgeschreven briefje van mijn moeder.
Bon, je me disperse, là. NM :
Non, je veux que tu leur parles de Leahy. DL : Eh bien quoi, Leahy ? (Rires) NM : Dis leur ce que... DL : Elle veut que je parle de ... Nous avons un groupe qui s'appelle Leahy. Il y a 11 frères et sœurs. Nous, euh... Qu'est ce que pourrais leur dire ? (Rires) Nous avons ouvert - NM : Pas un cabinet médical. DL : Pas un cabinet médical, oh non. Nous avons eu une grande chance. Nous avons fait la première partie de Shania Twain pendant deux ans, lors de sa tournée internationale. C'était génial pour nous, et maintenant, toutes mes sœurs se sont arrêtées pour avoir des bébés, et les garçon
...[+++]s se marient tous, alors nous restons près de chez nous pour, je suppose, encore deux semaines. Qu'est-ce que je peux dire ? Je ne sais pas quoi dire, Natalie. Nous, euh ... (Rires) (Rires) NM : C'est ça, le mariage ? (Applaudissements) J'aime ça. (Applaudissements) (Rires) DL : Ah oui, ok, dans ma famille il y avait sept filles, quatre garçons, il y avait deux violons et un piano, et bien sûr nous nous battions tous pour jouer des instruments, alors papa et maman ont établi une règle selon laquelle on ne pouvait pas pour jouer quelqu'un d'un instrument. On devait attendre qu'il ait fini, alors bien sûr, ce qu'on faisait, c'est qu'on se mettait au piano, et et on ne le quittait même pas pour manger, parce qu'on ne voulait pas céder sa place à un frère ou une sœur, et ils attendaient encore et encore, et arrivait minuit, et vous étiez encore là au piano, mais c'était leur façon de nous amener à pratiquer.
Hoe dan ook, ik blijf maar doorbabbelen. NM: Nee, Ik wil dat je hen vertelt over Leahy. DL: Wat is er met Leahy? (Gelach) NM: Vertel ze gewoon wat -- DL: Ze wil dat ik vertel over -- We hadden een ban
d genaamd Leahy. We waren met 11 broers en zussen. We, eh -- Wat zal ik ze vertellen (Gelach) We begonnen -- NM: Geen operaties. DL: Geen operaties, oh ja. We kregen een geweldige kans. We speelden twee jaar lang in het voorprogramma van Shania Twain. Die internationale tournee was erg belangrijk voor ons. Al mijn zussen krijgen nu kinderen en de jongens gaan allemaal trouwen, dus we blijven dicht bij huis, denk ik, voor een aantal weken. Wa
...[+++]t moet ik zeggen? Ik weet niet wat ik moet zeggen, Natalie. Wij, eh...(Gelach) (Gelach) NM: Is dit waar het huwelijk over gaat? (Applaus) Ik vind het leuk. (Applaus) (Gelach) DL: Oh ja, oke, in mijn familie hadden we zeven meisjes, vier jongens, we hadden twee violen en één piano, en natuurlijk ruzieden we allemaal over wie er op de instrumenten mocht spelen, dus pa en ma hadden de regel geïntroduceerd dat we niemand het instrument af mochten pakken. Je moest wachten totdat ze klaar waren. Wat deden we dus? We gingen achter de piano zitten en je ging er niet eens af om te eten omdat je je plekje niet op wilde geven aan je broer of zus. Zij moesten wachten en wachten. Om middernacht zat je nog steeds achter de piano, maar het was hun manier om ons aan het oefenen te krijgen.En fait, c'est plutôt intéressant. Juste la formulation des bad
ges ou le nombre de points que vous gagnez, nous le voyons à l'échelle du système étendu, comme des dizaines de milliers d'élèves de CM2 ou de sixième se dirigeant dans un sens ou un autre, en fonctio
n du badge que vous leur donnez. (Rires) BG : Et votre association avec Los Altos, comment cela s'est-il fait ? SK : Los Altos, c'était un peu fou. Encor
e une fois, je ne m'attendais pas à une utilisati ...[+++]on en classe. Une personne de chez eux est venue et a dit : « Qu'est-ce que vous feriez si vous aviez carte blanche dans une classe ? » J'ai dit : « Eh bien, je laisserais tous les élèves travailler à leur propre rythme sur quelque chose comme ça et nous leur donnerions un tableau de bord. » Ils ont dit : « Oh, c'est un peu radical. Nous devons y réfléchir. » Et le reste de l'équipe et moi nous sommes dit : « Ils ne voudront jamais faire ça. » Mais dès le lendemain, ils nous ont dit : « Pouvez-vous commencer dans deux semaines ? » (Rires) BG : Donc cela concerne les cours de maths de CM2 maintenant ? SK : Deux classes de CM2 et deux classes de quatrième. Et ils le font à l'échelle du district. Je pense qu'ils sont exaltés par le fait qu'ils peuvent suivre les enfants désormais. Ce n'est pas cantonné à l'enceinte de l'école. Nous avons même vu qu'à Noël, certains enfants s'exerçaient. Et nous pouvons tout suivre. Donc ils peuvent vraiment les suivre alors qu'ils parcourent tout le district. Pendant l'été, ou alors qu'ils passent d'un enseignant à un autre, vous avez cette continuité des données qu'ils peuvent voir, même à l'échelle du district. BG : Donc certaines des fonctionnalités sont pour les enseignants pour qu'ils suivent l'évolution des enfants.
Het is heel interessant. De naam van de badge, of hoeveel punten je krijgt om iets te doen, maken dat we over het hele systeem zien hoe tienduizenden kinderen van 10 of 11 jaar de ene of de andere richting uitgaan, afhankelijk van de badge die je ze geeft. (Gelach) BG: Je samenwerking met Los Altos, hoe is die tot stand gekomen? SK: Los Altos is een beetje een gek verhaal. Nogmaals, ik had niet verwacht dat dit gebruikt zou worden in de klas. Iemand van het bestuur kwam me zeggen: Wat zou je doen als je de vrije hand kreeg in een klas? Ik zei: Ik zou elke leerling op zijn tempo laten werken aan zoiets, en we zouden een dashboard maken. Zij zeiden: Dat is nogal radicaal. We moeten erover nadenken. De rest van het team en ik hadden zoiets van
...[+++]: Dat gaan ze nooit willen doen. Maar letterlijk de volgende dag klonk het: Kun je over twee weken starten? (Gelach) BG: Dus dat gebeurt momenteel voor wiskunde voor 10-jarigen? SK: Het zijn twee klassen van 10-jarigen en twee van 12-jarigen. Ze doen het op districtsniveau. Volgens mij zijn ze enthousiast omdat ze de kinderen nu kunnen opvolgen. Dit gaat verder dan alleen op school. Zelfs met kerstmis zagen we dat sommige kinderen aan de slag waren. We kunnen alles volgen. Ze kunnen ze dus volgen over het hele district heen. Gedurende de vakantie, als ze naar de volgende leerkracht overgaan, is er een continuïteit van gegevens die ze zelfs op districtsniveau kunnen zien. BG: Dus een aantal van die gegevensoverzichten waren voor de leraar, om op te volgen wat er aan de hand is met de kinderen.Et pour commencer -- ces études il y a 40 ans, j'ai commencé à regarder les gens créatifs les artistes reconnus et les scientifiques etc -- essayant de comprendre ce qui leur donnait le sentiment que ça valait le coup de passer leur vie à faire des choses pour lesquelles beaucoup d'entre eux ne s'attendaient ni à la gloire ni à la fortune mais qui donnaient un sens à leur vie et qui en valaient la peine.
En om te starten met die studies ongeveer 40 jaar geleden, begon ik te kijken naar creatieve mensen -- eerst kunstenaars en wetenschappers enzovoort -- ik probeerde te begrijpen wat het hun waard maakte om hun leven te wijden aan dingen waarvoor velen van hen geen roem of rijkdom verwachtten, maar die hun leven zinvol maakten.
« C'est pourquoi, je me plais dans les infirmités » a écrit St Paul dans la seconde lettre aux Corinthiens « car, quand je suis faible, c'est alors que je suis fort. » En 1988, je suis allé à Moscou pour interviewer des artistes de la scène soviétique underground. Je m
'attendais à ce que leur travail soit dissident et politique. Mais le radicalisme de leur œuvre reposait en fait dans la réinsertion de l'humanité dans une société qui était en train de détruire l'humanité elle-même, comme, d'une certaine manière, ce que fait de nouveau la société russe. Un des artistes que j'ai rencontrés m'a dit : « Nous étions formés
...[+++], non pas pour être artistes, mais des anges. » En 1991, je suis retourné voir les artistes à propos desquels j'avais écrit. J'étais avec eux pendant le putsch qui a mis fin à l'Union Soviétique et ils étaient parmi les leaders de l'organisation de la résistance au putsch.
“Daarom vind ik welbehagen in zwakheden,” schreef Paulus in 2 Korintiërs, “want als ik zwak ben, dan ben ik machtig.” In 1988 ging ik naar Moskou om kunstenaars te interviewen van de Sovjet-ondergrondse, en ik verwachtte dat hun werk
dissident en politiek zou zijn. Maar het radicalisme dat ze in hun werk legden, bestond in het terugbrengen van menselijkheid in een samenleving die menselijkheid zelf aan het vernietigen was, zoals, in zekere zin, de Russische samenleving dat nu weer doet. Een van de kunstenaars zei tegen me: “We werden niet tot kunstenaars, maar tot engelen opgeleid.” In 1991 ging ik terug om die kunstenaars weer te zien.
...[+++]Ik was bij hen tijdens de putsch die de Sovjet-Unie beëindigde. Ze behoorden tot de voornaamste organisatoren van de weerstand tijdens die putsch.Derrière ces millions d'enfants qui grandissent dans des institutions, il y a so
uvent l'histoire de parents désespérés qui ont le sentiment d'
avoir épuisé toutes leurs possibilités, comme Natalia en Moldavie, qui n'avait assez d'argent que pour nourrir son nouveau-né. Elle a dû envoyer son fils aîné dans un orphelinat. Ou Desi, en Bulgarie, qui s'est occupée de ses 4 enfants à la maison jusqu'à la mort de son mari. Mais quand il a fallu qu'elle travaille à plein temps, sans aucune aide, elle a n'a pas eu d'autre choix que de se sépare
...[+++]r de l'un de ses enfants, celui qui était handicapé, pour le placer en centre spécialisé. Ou ces nombreuses adolescentes qui, trop terrifiées de dire à leurs parents qu'elles sont enceintes, préfèrent laisser leur bébé à l'hôpital, ou de ces nouveaux parents, jeunes couples qui apprennent à la naissance de leur premier enfant que celui-ci souffre d'un handicap, et qui, au lieu d'être nourris de messages positifs sur le potentiel de leur enfant, sont souvent conseillés de cette manière par les médecins: Oubliez la, confiez la à une institution, rentrez à la maison, et faites-en un autre en bonne santé. Cet état des choses n'est ni nécessaire, ni inévitable.
Achter elk van die één miljoen kinderen in instellingen zit meestal een verhaal van ouders die wanhopig zijn en denken dat
ze geen opties meer hebben, zoals Natalia in Moldavië, die maar genoeg geld had om haar baby te voeden en haar oudere zoon dus naar een instelling moest sturen. Of Desi in Bulgarije, die thuis voor haar 4 kinderen zorgde tot haar echtgenoot stierf. Toen moest ze voltijds gaan werken. Bij gebrek aan steun zag ze geen andere oplossing dan een gehandicapt kind in een instelling plaatsen. Bij gebrek aan steun zag ze geen andere oplossing dan een gehandicapt kind in een instelling plaatsen. Of de ontelbare jonge meisjes d
...[+++]ie te bang zijn om hun ouders te vertellen dat ze zwanger zijn, en die hun baby's in een ziekenhuis achterlaten. Of de jonge ouders die pas vernamen dat hun eerste kind gehandicapt is en die, in plaats van positieve berichten over het potentieel van hun kind, van de dokters te horen krijgen: Vergeet haar, laat haar in de instelling, ga naar huis en maak een gezond kind. Deze toestand is niet nodig en niet onvermijdelijk.Les Caribéens arrivaient avec un plan de 5 ans : travailler, gagner de l'argent, puis rentrer. Mais les 5 ans devinrent 10, puis 15 et avant de réaliser, tu changes le papier-peint et c'est quand tu sais que tu vas rester. Bien que ça reste toujours t
emporaire, pour nos parents, nous, enfants, savions que le jeu avait pris fin. Je pense qu'ils avaient l'impression qu'ils ne pourraient pas continuer avec les idéa
ux de la vie qu'ils attendaient. La réalité était autre. Et aussi, c'était la vraie réalité d'essayer de m'éduquer. Ayant com
...[+++]mencé le processus, mon père ne continua pas.
Mensen kwamen uit de Caraïben met een vijfjarenplan: ze gingen werken, geld verdienen en dan terug. Maar vijf jaar werd 10 jaar, en 10 jaar werd 15 jaar. Voordat je het weet, plak je nieuw behang op de muur en op dat moment weet je dat je hier blijft. Onze ouders voelden nog steeds een soort van tijdelijkheid maar wij kinderen wisten dat het menens was. Ik denk dat ze het gevoel hadden dat ze niet verder aan de idealen konden bouwen van het leven dat ze in gedachten hadden. De realiteit was heel anders. En dat gold ook voor die realiteit van mijn opvoeding. Mijn vader begon dat proces, maar maakte het niet af.
Nous avons besoin que les femmes travaillent, et nous avons besoin que les femmes actives aient des enfants. Alors pourquoi les États-Unis sont-ils un des seuls pays du monde qui n'offrent pas de congés maternité payés aux nouvelles mères actives ? Dans cette conférence incisive, Jessica Shortall démontre avec passion que la réalité des nouvelles mères actives en Amérique est à la fois cachée et horrible : chaque année, des millions de femmes sont forcées à reprendre le travail seulement quelques semaines après leur accouchement. Son idée méritant d'être partagée : le temps est venu de reconnaitre le coût économique, physique et psychologique de cette approche au détriment des
mères actives et de leurs ...[+++] bébés, et de sécuriser note futur économique en offrant des congés de parentalité à tous les parents actifs.
We kunnen niet zonder werkende vrouwen en we kunnen niet zonder werkende vrouwen die kinderen krijgen. Dus waarom is Amerika een van de weinige landen in de wereld waar de overheid kersverse moeders geen betaald verlof geeft? In deze indringende talk laat Jessica Shortall op een gepassioneerde manier zien dat de realiteit van werkende jonge moeders in Amerika zowel verborgen als afschuwelijk is: jaarlijks moeten miljoenen vrouwen een paar weken na de bevalling alweer aan het werk. Het idee dat zij wil verspreiden: het is tijd om de economische, fysieke en psychologische kosten van hoe wij omgaan met werkende moeders en hun
baby's te onderkennen en om de toekomst ...[+++]van onze economie veilig te stellen door alle werkende ouders betaald verlof te geven.Vous savez que vous avez 46 chromosomes. Si vous êtes chanceux, vous en avez obtenu 23 de chaque parent, parfois vous obtenez un de plus ou un de moins, mais - donc vous pouvez sauter
l'étape des grands-parents et arrière grands-parents et aller droit aux arrière-arrière-grands-parents. Et vous avez 46 personnes et vous leur faites passer un scanner, ou ce dont vous avez besoi
n, et ils regardent leurs chromosomes et chacun d'eux dit celui qu'il aime le mieux, ou elle - plus aucune raison d'avoir seulement deux sexes en fait. Donc, cha
...[+++]que enfant dispose de 46 parents, et je suppose que vous pourriez laisser chaque groupe de 46 parents avoir 15 enfants -
Je weet dat je 46 chromosomen heb. Als je geluk hebt, heb je er 23 van elke ouder, soms krijg je een extra of valt er een uit - maar - je kunt het stadium van grootouders en overgrootouders overslaan en recht naar de betovergrootouders gaan. Neem 46 mensen, geef ze een scanner, of wat je nodig hebt, en laat ze kijken ze naar hun chromosomen, en elk van hen mag zeggen welke hij of zij verkiest - we hoeven ons zelfs niet meer tot 2 geslachten te beperken. Dus ieder kind heeft 46 ouders, en ik veronderstel dat je elke groep van 46 ouders 15 kinderen zou kunnen geven -
Est-ce une chose que nous avons inventé récemment en occident ? En fait, la réponse est probablement non. Il y a beaucoup de descriptions de l'adolescence dans l'Histoire, qui semblent très similaires à la description que nous en faisons aujourd'hui. Il y a une citation célèbre de Shakespeare, tirée du « Conte d'hiver », où il décrit l'adolescence ainsi : Je voudrais qu'il n'y eût point d'âge entre dix et vingt-trois ans, ou que la jeunesse dormît tout le reste du temps dans l'intervalle : car on ne fait autre chose dans l'intervalle que donner des enfants aux filles, insulter des vieillards, piller et se battre. (Rires) Il continue en disant Cela dit, qui pourrait, sinon des cerveaux brûlés de dix-neuf et de vingt-deux ans, chasser par le
...[+++]temps qu'il fait ? (Rires) Ainsi, il y a près de 400 ans, Shakespeare représentait les adolescents sous un jour très similaire à celui d'aujourd'hui, mais aujourd'hui que nous essayons de comprendre leur comportement, en ce qui concerne les changements sous-jacents qui sont en cours dans leur cerveau. Ainsi, par exemple, prendre des risques. Nous savons que les adolescents ont tendance à prendre des risques. C'est certain. Ils prennent davantage de risques que les enfants et les adultes, et ils sont particulièrement enclins à prendre des risques quand ils sont avec leurs amis. Il y a une pulsion importante à devenir indépendant de ses parents, et à impressionner ses amis à l'adolescence. Mais maintenant, nous essayons de comprendre cela en termes de développement d'une partie de leur cerveau appelée le système limbique. Je vais vous montrer le système limbique en rouge sur la diapositive derrière moi, et aussi sur ce cerveau. Le système limbique est enfoui très profondément à l'intérieur du cerveau, et il est impliqué dans des choses comme traitement de l'émotion, et le traitement de la récompense. Il vous donne le sentiment gratifiant qu'on retire de faire des choses amusantes, y compris en prenant des risques.
Is het iets dat we kort geleden in het Westen hebben uitgevonden? Het antwoord is: waarschijnlijk niet. Er zijn veel historische beschrijvingen van adolescentie die veel lijken op de beschrijvingen die we tegenwoordig gebruiken. Er is een beroemd citaat van Shakespeare uit 'Winter's Tale', waarin hij adolescentie als volgt beschrijft: Ik wilde dat er geen leeftijd was tussen tien en drie-en-twintig, of dat de jeugd die tijd zou gaan slapen; want ze doen in die periode niets anders dan meisjes zwanger maken, oudjes pesten, stelen en vechten. (Gelach) Hij vervolgt: Dat gezegd zijnde, wie anders dan deze verhitte standjes tussen negentien en twee-en-twintig zou met dit weer op jacht gaan ? (Gelach) Dus bijna 400 jaar geleden portretteerde Sha
...[+++]kespeare adolescenten op een manier die veel lijkt op hoe we hen tegenwoordig beschrijven. Vandaag de dag proberen we echter hun gedrag te begrijpen in termen van onderliggende veranderingen die in hun hersenen plaatsvinden. Neem bijvoorbeeld het nemen van risico's. We weten dat adolescenten de neiging hebben risico's te nemen. Ze nemen meer risico's dan kinderen of volwassenen, en vooral in gezelschap van hun vrienden. Er is een belangrijke drijfveer om onafhankelijk te worden van je ouders en je vrienden te imponeren tijdens je adolescentie. Nu proberen we dit te begrijpen op niveau van de ontwikkeling van een deel van hun hersenen: het limbisch systeem. Ik laat jullie nu het limbisch systeem zien, rood gekleurd op de dia, en ook op deze hersenen. Het limbisch systeem bevindt zich diep in de hersenen en is betrokken bij zaken als het verwerken van emoties en beloning. Het geeft je een gevoel van voldoening wanneer je leuke dingen doet, inclusief risico's nemen. datacenter (12): www.wordscope.be (v4.0.br)
leurs parents j'attendais ->
Date index: 2021-05-30