Traduction de «l'univers marche » (Français → Néerlandais) :

Notre univers marche de façon très similaire on retrouve ces océans partout. Les physiciens les appellent: les champs. Cela peut sembler étrange et nouveau Mais pensez aux radiations par exemple En excitant ce qui est connu sous le nom de champ électromagnétique, une petite excitation est créée: la particule que nous appelons photon, la particule qui transporte les radiations, que nous désignons par lumière. Ceci n'est pas unique à la lumière, toutes les particules de l'univers sont
Ons universum werkt veel zoals dit. Er zijn zulk soort oceanen overal. Natuurkundigen noemen ze velden. Dit kan misschien raar en nieuw zijn, maar denk bijvoorbeeld aan straling. Door aan te slaan wat bekend is als het elektromagnetische veld, wordt er een klein bultje gemaakt, dit is het deeltje dat we het foton noemen. Het deeltje dat straling overdraagt, wij zien het als licht. Dit is niet uniek voor licht, elk deeltje in het universum is zo gemaakt.

Comprendre comment le monde, l'univers marche nous donne une expérience plus riche et plus immersive de la vie.
Begrijpen hoe de wereld, het universum, werkt geeft ons een rijker en diepgaandere ervaring in ons leven.

On éclair la nuit avec des lumières artificielles et plaçons les gens dans des petites boîtes vers l'espace Certains ont même marché sur la Lune On envoie des robots sur d'autres planètes On a regardé à travers le passé de l'univers avec des yeux méchaniques Nos moyens d'acquérir et d'emmagasiner les connaissance ce sont multipliés Un lycéen moyen en connait plus sur l'univers aujourd'hui qu'il y a plusieurs siècles L'Homme domine cette planète, même si nos lois sont très fragiles Nous ne sommes pas tellement différent que nos ancêtres il y a 70 000 ans Mais le train de vie que l'on connait existe depuis moins de 0.001% de notre histoire Aujourd'hui, nous ne pouvons pas dire ce que nous réserve l'avenir Nous bâtissons des gratte-ciel, mais nous ne sommes pas sûr si leur fondations sont solides ou si nous construisons sur des sables mouvants Laissons ça pour l'instant.. La prochaine fous que vous ratez votre train, que votre burger n'est plus assez chaud ou que quelque qu'un vous passe devant Souvenez-vous à quel point ce monde inventé par l'homme est spécial Il n'est peut-être pas trop tard pour en prendre conscience
We verlichten de nacht met kunstmatige sterren en sturen mensen in een metalen doos de lucht in. Sommigen hebben zelfs op onze maan gewandeld. We hebben robots op andere planeten gezet, we hebben diep in de geschiedenis van het universum gekeken met mechanische ogen. Onze kennis en onze manieren om deze te verkrijgen en op te slaan zijn geëxplodeerd. Een doorsnee scholier weet vandaag meer van het universum dan een geleerde van een paar eeuwen geleden. Mensen domineren deze planeet, ook al is onze heerschappij erg breekbaar. We verschillen nog steeds niet erg van onze voorouders van 70.000 jaar geleden, maar jouw levensstijl heeft pas bestaan voor minder dan 0,001% van de menselijke geschiedenis. We kunnen niet zeggen wat de toekomst voor ons in petto heeft. We zijn een wolkenkrabber aan het bouwen, maar we weten niet zeker of hij op een stevige ondergrond staat, of dat we hem op drijfzand bouwen. Laten we het daar maar bij laten. De volgende keer dat je je trein mist, je hamburger niet warm genoeg is of iemand voordringt, vergeet dan niet hoe bijzonder deze gemaakte menselijke wereld eigenlijk is. Misschien is het het niet waard om overstuur te zijn om al deze kleine dingen.

Non seulement ça marche, mais si vous pensez à la façon dont marche la sélection naturelle, il s'avère que la sélection naturelle n'a de sens que dans un univers relationnel.
Maar niet alleen dat, als je nadenkt over hoe natuurlijke selectie werkt, dan blijkt dat natuurlijke selectie alleen hout snijdt in zo'n relationeel universum.

Aller dans l'espace est difficile Même si pouvoir voir notre planète depuis l'espace grâce à un moyen simple et peu coûteux serait génial, Pour le moment le seul moyen est de devenir astronaute ou milliardaire Mais il existe un concept qui pourrait rendre cela possible Et qui pourrait définir le point de départ pour l'exploration de l'Univers : L'ascenseur spatial Comment marche-t-il exactement ? Pour comprendre comment un ascenseur spatial nous amènerait dans l'espace Nous devrons d'abord comprendre ce qu'est une orbite Être en orbite revient fondamentalement à tomber vers quelque chose en étant suffisamment rapide pour le rater. Si vous lancez une balle sur Terre, elle décrit une trajectoire en arc avant de retomber par terre. Dans l'espace, la gravité agit de manière similaire Mais si vous vous déplacez obliquement (de côté) assez vite La courbe de la Terre fait s'éloigner le sol en dessous de vous aussi rapidement que la gravité vous attire vers le sol Donc pour entrer en orbite autour de la Terre Les fusées doivent s'élever verticalement ET de travers rapidement Au contraire un ascenseur spatial exploiterait l'énergie de la rotation de la Terre pour accélérer la cargaison. Imaginez un enfant faisant tourner un jouet au bout d'une corde avec une fourmi sur la main. Alors que la fourmi escalade la corde, celle-ci se déplace de plus en plus vite. Comparé aux fusées, avec un chargement lancé depuis un ascenseur on a seulement besoin de fournir l'énergie pour bouger verticalement. Le mouvement oblique est ensuite fourni gratuitement par la rotation de la Terre ! Mais un ascenseur spatial serait sans aucun doute la structure la plus grande et la plus coûteuse jamais construite par l'humanité. Alors, Est-ce que ça vaudrait le coût ? Tout se résume à une question d'économie. Les fusées consomment d'énorme quantité de carburant, juste pour envoyer des petites livraisons dans l'espace Aux prix actuels, il faut environ 20 000 dollars pour envoyer un seul kilogramme de mar ...
Het is lastig om de ruimte in te komen. Hoewel we allemaal wel zouden willen dat er een gemakkelijke, en betaalbare manier is om naar de ruimte te komen. Op dit moment is dat alleen mogelijk als je een astronaut of miljardair bent. Maar er is een concept dat het misschien mogelijk maakt, wat ook als startpunt voor de verkenning van het universum kan dienen. De ruimtelift. Maar, hoe werkt het? Om te begrijpen hoe een ruimtelift ons de ruimte in kan krijgen, moeten we eerst kijken naar wat een baan is. In een baan zijn betekent: Naar iets toe vallen maar snel genoeg gaan om het te missen. Als je een bal op aarde gooit, maakt het een boog door de lucht en raakt daarna de grond. In de ruimte, laat de zwaartekracht je ongeveer op dezelfde manier bewegen Maar als je snel genoeg zijwaarts beweegt zal door de kromming van de aarde, de grond net zo snel onder je weg vallen als de zwaartekracht van de aarde je ernaartoe trekt dus, om in de baan van de aarde te komen moeten raketten snel omhoog en zijwaarts gaan. In tegenstelling gebruikt een ruimte lift de energie van de omwenteling van de aarde om de vracht snel voort te brengen. Stel je een kind voor dat een stuk speelgoed draait aan een touwtje. Met een mier op zijn hand. Als de mier omhoog kruipt langs het touwtje, gaat hij steeds sneller hoe meer hij stijgt. Vergeleken met een raket, hoef je met een ruimtelift alleen maar de energie te leveren om omhoog te gaan. De zijwaartste beweging komt gratis bij de snelle draaiing van de aarde. Maar een ruimtelift zou, zonder twijfel, het grootste en duurste object zijn dat ooit door mensen in gebouwd Dus, is het dat het wel waard? Het komt allemaal neer op de kosten. Raketten verbranden ongelooflijk veel raketbrandstof, alleen maar om een klein beetje vracht de ruimte in te krijgen. Met de huidige prijzen kost het ongeveer 20.000 dollar om één kilo de ruimte in te krijgen Dat is 1.3 miljoen dollar voor een mens 40 miljoen dollar voor je auto Miljarden voor een ruimtestation Deze e ...

Et j'ai pris conscience que dans tout cet univers non-gouvernemental, quelqu'un doit réfléchir à l'organisation des marchés des produits publics.
Ik besefte me dat in de non-gouvermentele wereld erover nagedacht moet worden hoe de markten voor publieke goederen georganiseerd zouden moeten worden.

D'abord, on peut prendre de vielles particules que l'on connaît un peu et les coller ensemble pour construire de nouvelles particules *composites*. C'est ce que les himistes et biologistes moléculaires passent beaucoup de temps à faire, c'est un peu comme essayer de voir ce qu'on peut construire avec des legos. Ensuite, on peut cogner de vieilles particules ensemble, toujours plus fort, en espérant soit qu'on va casser la particule en des composants inconnus, ou créer une nouvelle particule en excitant les champs quantiques sous jacent à toute la réalité. Parfois ça marche et la collision révèle un bloc constructeur de l'univers *fondamentale* entièrement nouveau, comme les quarks. ou le Boson de Higgs. Mais la plupart du temps, ça fait juste une gros boxon, une explosion de vieilles particules que l'on connaît déjà. Enfin, on peut mettre de vieilles particules dans un nouvel environnement pour qu'elle se comportent différemment. Ou mettre de vieilles particules ensemble de manière différente pour que de nouveaux comportement particulaires émergent à travers leurs interactions quantiques *collective* Par exemple, dans certains cristaux, les particules que se déplacent ne sont pas les électrons eux-mêmes mais des trous ou interstice dans une mer d'électrons dense.
Als eerste kan je bekende deeltjes, waar je de eigenschappen al van kent, aan elkaar plakken om nieuwe composieten deeltjes te maken. Dit is wat scheikundigen en moleculaire biologen grotendeels doen. In feite is het uitvogelen wat je kan maken met Lego. Ten tweede kan je oude deeltjes steeds harder tegen elkaar aan laten botsen hopende dat een oud deeltje opengebroken wordt, waaruit eerder onbekende bestanddelen gevonden worden, of waaruit een geheel nieuw deeltje in het leven geblazen wordt vanuit de kwantumvelden waar de realiteit op gebaseerd is. Dit lukt soms en het botsen onthult dan een volledig nieuw fundamenteel elementair deeltje van het universum, zoals quarks of het Higgsboson. Meestal wordt het echter een enorme puinhoop, een explosie van oude deeltjes die we al kenden. Ten derde, kan je oude deeltjes in een nieuwe omgeving stoppen zodat ze zich anders gedragen of je stopt oude deeltjes bij elkaar op nieuwe manieren zodat nieuw gedrag van schijndeeltjes ontstaat door hun collectieve kwantum interacties. In bepaalde kristallen, bijvoorbeeld, zijn de bewegende deeltjes niet de elektronen, maar in feite gaten of ruimtes in een dichte zee van elektronen.

Heureusement, l'univers ne marche pas comme ça… car, comme Planck l'a déviné, les petites ondes à haute fréquence peuvent seulement porter de l'énergie dans des paquets immenses. C'est comme des enfants têtus qui acceptent que trente-sept biscuits, ou cent soixante-deux mille biscuits, pas plus et pas moins. Parce qu'elles sont tellement chipoteuses, les ondes à haute fréquence perdent, et la plupart de l'énergie est prise dans des petits paquets à basse fréquence, qui acceptent de partager. Cette énergie moyenne contenue dans les paquets est en fait ce qu'on entend par temperature. Alors une temperature plus haute veut dire une énergie moyenne plus élevée, et selon la règle de Planck, une lumière à fréquence plus haute est émise. C'est pour cette raison que quand on chauffe un objet il émet d'abord de la lumière infrarouge, puis rouge, jaune, blanche, de plus en plus chaud jusqu'au bleu, violet, ultraviolet… et ainsi de suite. Plus précisement, la théorie quantique de Planck de la lumière têtue nous dit que les filaments incandescents doivent être à une temperature de 3200 Kelvin pour que la plupart de la lumière soit émise en tant qu'ondes visibles - plus chaud que ça, et on commencerait à bronzér à cause de la lumière ultraviolette.
Gelukkig werkt het universum, zoals Planck al vermoedde, niet zo, de kleine golfjes van hoge frequentie kunnen alleen maar energie in heel grote pakketten dragen. Ze zijn als moeilijke kinderen die alleen maar precies zevenendertig koekjes willen, of honderd tweeënzestig duizend koekjes, niet meer en niet minder. Omdat ze zo kieskeurig zijn krijgen de hoge frequentie golven niet veel en wordt de meeste energie weggedragen door lage frequentie pakketjes, die bereid zijn ze te delen. Deze gemeenschappelijke, gemiddelde energie die de pakketjes dragen, is in feite wat we verstaan onder temperatuur . Dus, een hogere temperatuur betekent slechts een hogere gemiddelde energie, en dus volgens de wet van Planck, dat er een hogere frequentie licht wordt uitgezonden. Daarom, naarmate een object warmer wordt, gloeit het eerst infrarood, dan rood, geel, wit; steeds warmer naar blauw, paars, ultraviolet... en zo verder. Planks kwantumtheorie over kieskeurig licht vertelt ons dus dat gloeidraden het beste verhit worden tot een temperatuur van ongeveer 3200 Kelvin om zeker te zijn dat de meeste energie uitgestraald wordt als zichtbare golven - heter, zouden we beginnen bruinen van het ultraviolette licht.

Quand on étudie les mathématiques de la théorie des cordes, on découvre que ça ne marche aps dans un univers qui n'a que trois dimensions d'espace.
Wanneer je de wiskunde van snaartheorie bestudeerd, vind je dat het niet werkt in een universum met slechts drie ruimtedimensies.