Traduction de «doit l'accepter parce » (Français → Néerlandais) :

Ce garçon-là est danseur professionnel, il n'a que 12 ans, mais au collège, il cache ses cours de danse et porte la masque de la brutalité, en essayant de rejoindre ses camarades de classe et comme un soldat d'assaut, il n'a aucune personnalité Mais ce garçon-là a des ambitions et des rêves mais il les cache pour être socialement accepté, parce que d'être différent n'est pas facile en particulier en Russie. On doit interpréter métaphoriquement le portrait suivant.
Deze jongen is beroepsdanser. Hij is pas 12 jaar. Op de middelbare school verbergt hij dat hij danst en zet hij zijn 'stoere' masker op omdat hij erbij wil horen, net als een soldaat zonder eigen persoonlijkheid. Maar deze jongen heeft doelen en dromen in z'n leven, en verbergt ze omdat hij geaccepteerd wil worden. Want het is niet makkelijk om anders te zijn. Vooral niet n Rusland. Bij het volgende portret geef ik een overdrachtelijke uitleg.

Si on la marie à un homme qu'elle n'aime pas ou si on la marie à un vieil homme, elle doit l'accepter, parce qu'elle ne veut pas qu'on pense qu'elle est désobéissante.
Als ze getrouwd is met een man van wie ze niet houdt of als ze getrouwd is met een oudere man, moet ze alles accepteren, want ze wil niet dat men denkt dat ze ongehoorzaam is.

Ils n'aspirent pas à se défiler avec des phrases tel que « je rejette votre argument parce que je n'aime pas sa conclusion », ou « C'est absurde ! les M& M's, c'est trop bon ! » Au lieu de ça, ne pas être d'accord avec une conclusion nécessite de donner des raisons, à l'instar de l'autre personne quand elle exposait son propos. Les deux intervenants de cet échange sont identifiés comme des « interlocuteurs » – parce qu'on se doit de nommer toute chose. – Le premier promeut un argument, tandis que l'autre a le choix d'accepter ce dernier ou d'offrir un « contre-argument », ce qui est exactement ce que le mot connote : un argument proposé en contradiction avec un autre argument. Repensez au coup de Socrate et sa barbe : vous pensez que Socrate portait la barbe, et votre raisonnement est que la plupart de ses contemporains faisaient de même.
Ze leren elkaar niet om weg te komen met te zeggen: 'Ik wijs je betoog af, want ik vind de conclusie niet leuk'. Of, 'dat is belachelijk, pinda M& Ms zijn zo lekker'. In plaats daarvan, als je het oneens bent met een conclusie, moet je redenen geven, net zoals de eerste persoon deed toen zij haar zaak maakte. Beide personen die in zo'n gesprek zijn betrokken, worden interlocutoren genoemd, want we moeten overal een naam voor hebben. De eerste stelt een betoog voor, en de twee kan óf het accepteren, óf een tegenbetoog geven, wat precies is zoals het klinkt, een betoog dat gegeven wordt tegen een ander betoog in. Denk terug aan Socrates en de baard. Je denkt dat Socrates een baard had, en je redenering is dat de meeste mannen in zijn tijd en plaats er een hadden.