Vertaling van "straftat denjenigen " (Duits → Nederlands) :

TERMINOLOGIE

Sozialarbeiterin für jugendliche Straftäter | Sozialarbeiter für jugendliche Straftäter | Sozialarbeiter für jugendliche Straftäter/Sozialarbeiterin für jugendliche Straftäter
maatschappelijk werker jeugddelinquentie

Personen die Straftaten begangen haben festnehmen | Straftäter verhaften | Straftäter festhalten | Straftäter festnehmen
in de beveiliging werken | misdadigers vasthouden | overtreders aanhouden | zorgen voor de veiligheid

Mittäterschaft [ Komplize | Komplizenschaft | Mittäter | Teilnahme an einer Straftat | Teilnehmer an einer Straftat ]
medeplichtigheid [ handlanger | medeplichtige ]

Begehen einer Straftat | Begehung einer Straftat
begaan van een strafbaar feit

Straftat
plegen van de delicten

fahrlässige Straftat
onopzettelijk delict [ onopzettelijk vergrijp ]

Person, die Beihilfe zu einer Straftat leistet
medeplichtige aan het delict

Straftat
misdrijf

Opfer einer Straftat werden
victimisering

fahrlässige Straftat
onopzettelijk misdrijf

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Aufgrund von Artikel 3 des einleitenden Titels des Strafprozessgesetzbuches ist die Zivilklage vor Strafgerichten auf die Wiedergutmachung des durch eine Straftat verursachten eigenen Schadens ausgerichtet und kann sie folglich nur durch denjenigen eingereicht werden, der direkt durch diese Straftat benachteiligt wurde, so dass er in Bezug auf seine Person, seine Güter oder seine Ehre Schaden erlitten hat (Kass., 20. Oktober 2010, Arr. Cass., 2010, Nr. 613).
Krachtens artikel 3 van de voorafgaande titel van het Wetboek van strafvordering strekt de burgerlijke rechtsvordering voor de strafgerechten tot vergoeding van de door een misdrijf veroorzaakte eigen schade en kan zij dus alleen worden ingesteld door degene die rechtstreeks werd benadeeld door dat misdrijf, waardoor hij in zijn persoon, zijn goederen of zijn eer heeft geleden (Cass., 20 oktober 2010, Arr. Cass., 2010, nr. 613).

Artikel 3 des Gesetzes vom 17. April 1878 zur Einführung des einleitenden Titels des Strafprozessgesetzbuches bestimmt: « Eine Klage auf Wiedergutmachung des durch eine Straftat verursachten Schadens obliegt denjenigen, die diesen Schaden erlitten haben ».
Artikel 3 van de wet van 17 april 1878 houdende de voorafgaande titel van het Wetboek van strafvordering bepaalt : « De rechtsvordering tot herstel van de schade, door een misdrijf veroorzaakt, behoort aan hen die de schade hebben geleden ».

Der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte hat ebenfalls geurteilt: « 89. Angesichts des Vorstehenden schließt der Gerichtshof nicht aus, dass Maßnahmen, die durch den Gesetzgeber, durch Verwaltungsbehörden oder Gerichte nach der Verhängung einer endgültigen Strafe oder während der Vollstreckung dieser Strafe ergriffen werden, zu einer Neudefinition oder einer Änderung der Tragweite der ' Strafe ' führen können, die durch den Richter, der sie verhängt hat, auferlegt wurde. In einem solchen Fall ist der Gerichtshof der Auffassung, dass auf die betreffenden Maßnahmen das Verbot der Rückwirkung der Strafen, das in Artikel 7 Absatz 1 in fine der Konvention festgelegt ist, Anwendung finden muss. Andernfalls würde es den Staaten freistehen - beispielsweise durch die Abänderung des Gesetzes oder eine neue Auslegung der festgelegten Regeln -, Maßnahmen anzunehmen, mit denen rückwirkend und zum Nachteil des Verurteilten die Tragweite der auferlegten Strafe neu festgelegt würde, obwohl dieser sie zum Zeitpunkt der Begehung der Straftat oder der Verhängung der Strafe nicht vorhersehen konnte. Unter solchen Voraussetzungen würde Artikel 7 Absatz 1 für die Verurteilten, bei denen die Tragweite der Strafe a posteriori und zu ihrem Nachteil geändert würde, seine sachdienliche Wirkung entzogen. Der Gerichtshof präzisiert, dass solche Änderungen von denjenigen zu unterscheiden sind, die an den Strafvollstreckungsmodalitäten vorgenommen werden können, die nicht zum Anwendungsbereich von Artikel 7 Absatz 1 in fine gehören. 90. Um über die Frage zu entscheiden, ob eine während der Vollstreckung einer Strafe ergriffene Maßnahme nur deren Vollstreckungsmodalitäten betrifft oder hingegen deren Tragweite beeinflusst, muss der Gerichtshof von Fall zu Fall bestimmen, was die auferlegte ' Strafe ' tatsächlich im innerstaatlichen Recht während des betreffenden Zeitraums beinhaltete, oder, anders ausgedrückt, welches ihre eigentliche Beschaffenheit war. Hierbei muss er insbesondere das inne ...
Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft eveneens geoordeeld : « 89. Gelet op hetgeen voorafgaat, sluit het Hof niet uit dat maatregelen die worden genomen door de wetgever, administratieve overheden of rechtscolleges na de uitspraak van een definitieve straf of gedurende de uitvoering ervan, kunnen leiden tot een herdefiniëring of een wijziging van de draagwijdte van de ' straf ' die is opgelegd door de rechter die ze heeft uitgesproken. In dat geval is het Hof van mening dat de maatregelen in kwestie moeten vallen onder het verbod van de retroactiviteit van de straffen, zoals verankerd in artikel 7.1 in fine van het Verdrag. Zo niet zouden de Staten vrij zijn om - bijvoorbeeld door de wet te wijzigen of de vastgestelde regels opnieuw te interpreteren - maatregelen aan te nemen die de draagwijdte van de opgelegde straf op retroactieve wijze opnieuw zouden definiëren, in het nadeel van de veroordeelde, terwijl die laatste dat niet kon voorzien op het ogenblik dat het misdrijf is gepleegd of de straf is uitgesproken. In dergelijke omstandigheden zou artikel 7.1 geen nuttig effect hebben voor de veroordeelden ten aanzien van wie de draagwijdte van de straf a posteriori zou zijn gewijzigd, in hun nadeel. Het Hof preciseert dat dergelijke wijzigingen moeten worden onderscheiden van die welke kunnen worden aangebracht in de strafuitvoeringsmodaliteiten, die niet vallen onder het toepassingsgebied van artikel 7.1 in fine. 90. Om zich uit te spreken over de vraag of een maatregel die is genomen tijdens de tenuitvoerlegging van een straf uitsluitend betrekking heeft op de uitvoeringsmodaliteiten ervan dan wel daarentegen de draagwijdte ervan aantast, moet het Hof geval per geval nagaan wat de werkelijke gevolgen van de opgelegde ' straf ' waren in het interne recht in de beschouwde periode of, met andere woorden, wat de intrinsieke aard ervan was. Daarbij moet het met name rekening houden met het interne recht in zijn geheel en met de wijze waarop het in die tijd ...

Die in Artikel 140bis des Strafgesetzbuches verwendeten wesentlichen Begriffe zur Definition der wesentlichen Elemente der Straftat, die die Umsetzung des Rechtes auf Freiheit der Meinungsäußerung einschränken könnten, sind identisch mit denjenigen, die in Artikel 3 Absatz 1 Buchstabe a des Rahmenbeschlusses 2002/475/JI verwendet werden.
De essentiële begrippen die in artikel 140bis van het Strafwetboek worden gehanteerd om de belangrijkste bestanddelen van het misdrijf te definiëren die de uitoefening van het recht op vrijheid van meningsuiting zouden kunnen beperken, zijn identiek aan de in artikel 3, lid 1, onder a), van het kaderbesluit 2002/475/JBZ gehanteerde bewoordingen.

2. Verstösst Artikel 146 Absatz 3 des Dekrets vom 18. Mai 1999 über die Organisation der Raumordnung, eingefügt durch Artikel 4 [zu lesen ist: 7] des Dekrets vom 4. Juni 2003, gegen den in den Artikeln 10 und 11 der Verfassung verankerten Gleichheitsgrundsatz, indem er die Strafbarkeit der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat von der Anwesenheit von Anrainern und der Verursachung von für diese Anrainer unzumutbaren städtebaulichen Beeinträchtigungen abhängen lässt, so dass eine Behandlungsungleichheit entsteht zwischen denjenigen, die eine städtebauliche Straftat begangen haben, die keine für die Anrainer unzumutbaren städtebaulichen Beeinträchtigungen verursacht (und die somit nicht wegen der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat bestraft werden können), und denjenigen, die eine städtebauliche Straftat begangen haben, die aber wohl für die Anrainer unzumutbare städtebauliche Beeinträchtigungen verursacht (und die somit wohl wegen der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat bestraft werden können), ohne dass dieser Behandlungsunterschied auf einem objektiven Kriterium beruht und vernünftig gerechtfertigt ist?
2. Schendt artikel 146, derde lid, van het decreet van 18 mei 1999 houdende de organisatie van de ruimtelijke ordening, zoals toegevoegd door artikel 4 [lees : 7] van het decreet van 4 juni 2003, het door de artikelen 10 en 11 van de Grondwet gewaarborgde gelijkheidsbeginsel doordat de strafbaarheid van de instandhouding van een stedenbouwmisdrijf afhankelijk wordt gemaakt van het aanwezig zijn van omwonenden en het veroorzaken van onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor die omwonenden zodat er een ongelijke behandeling bestaat tussen personen die een stedenbouwmisdrijf hebben gepleegd dat geen onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor omwonenden veroorzaakt (en die dus niet voor de instandhouding van de onwettige toestand kunnen worden gestraft) en personen die een stedenbouwmisdrijf hebben gepleegd dat echter wel onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor omwonenden veroorzaakt (en die dus wel voor de instandhouding van de onwettige toestand kunnen worden gestraft), zonder dat dit verschil in behandeling berust op een objectief criterium en het redelijk verantwoord is ?

Der verweisende Richter möchte vom Hof vernehmen, ob Artikel 5 Absatz 2 des Strafgesetzbuches gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung verstösst, indem er einen Strafausschliessungsgrund einführt bei einer sowohl durch eine natürliche Person als durch eine juristische Person begangenen Straftat für denjenigen von beiden, der den weniger schweren Fehler begangen hat, insofern die Straftat von der natürlichen Person aus Unachtsamkeit begangen wurde, während ein solcher Strafausschliessungsgrund nicht geltend gemacht werden kann durch eine natürliche Person, die die gleiche unbeabsichtigte Straftat begangen hat wie eine andere natürliche Person.
De verwijzende rechter wenst van het Hof te vernemen of artikel 5, tweede lid, van het Strafwetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt doordat het een strafuitsluitingsgrond invoert voor een door zowel een natuurlijke persoon als een rechtspersoon gepleegd misdrijf voor wie van hen beiden de minst zware fout heeft begaan voor zover het misdrijf door de natuurlijke persoon uit onachtzaamheid is gepleegd, terwijl een dergelijke strafuitsluitingsgrond niet kan worden aangevoerd door een natuurlijke persoon die hetzelfde onopzettelijke misdrijf heeft gepleegd als een andere natuurlijke persoon.

2. Verstösst Artikel 146 Absatz 3 des Dekrets vom 18. Mai 1999 über die Organisation der Raumordnung, eingefügt durch Artikel 4 des Dekrets vom 4. Juni 2003, gegen den in den Artikeln 10 und 11 der Verfassung verankerten Gleichheitsgrundsatz, indem er die Strafbarkeit der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat von der Anwesenheit von Anrainern und der Verursachung von für diese Anrainer unzumutbaren städtebaulichen Beeinträchtigungen abhängen lässt, so dass eine Behandlungsungleichheit entsteht zwischen denjenigen, die eine städtebauliche Straftat begangen haben, die keine für die Anrainer unzumutbaren städtebaulichen Beeinträchtigungen verursacht (und die somit nicht wegen der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat bestraft werden können), und denjenigen, die eine städtebauliche Straftat begangen haben, die aber wohl für die Anrainer unzumutbare städtebauliche Beeinträchtigungen verursacht (und die somit wohl wegen der Aufrechterhaltung einer städtebaulichen Straftat bestraft werden können), ohne dass dieser Behandlungsunterschied auf einem objektiven Kriterium beruht und vernünftig gerechtfertigt ist?
2. Schendt artikel 146, derde lid, van het decreet van 18 mei 1999 houdende de organisatie van de ruimtelijke ordening, zoals toegevoegd door artikel 4 [lees : 7] van het decreet van 4 juni 2003, het door de artikelen 10 en 11 van de Grondwet gewaarborgde gelijkheidsbeginsel doordat de strafbaarheid van de instandhouding van een stedenbouwmisdrijf afhankelijk wordt gemaakt van het aanwezig zijn van omwonenden en het veroorzaken van onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor die omwonenden zodat er een ongelijke behandeling bestaat tussen personen die een stedenbouwmisdrijf hebben gepleegd dat geen onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor omwonenden veroorzaakt (en die dus niet voor de instandhouding van de onwettige toestand kunnen worden gestraft) en personen die een stedenbouwmisdrijf hebben gepleegd dat echter wel onaanvaardbare stedenbouwkundige hinder voor omwonenden veroorzaakt (en die dus wel voor de instandhouding van de onwettige toestand kunnen worden gestraft), zonder dat dit verschil in behandeling berust op een objectief criterium en het redelijk verantwoord is ?

Italien ist den Verpflichtungen gemäß Artikel 9 Absatz 1 Buchstabe a) und mit wenigen Ausnahmen auch denjenigen unter Buchstabe b) nachgekommen: Nach italienischem Recht ist ein Staatsbürger, der im Hoheitsgebiet eines anderen Landes eine Straftat begeht, für die das italienische Recht eine Mindestfreiheitsstrafe nicht unter 3 Jahren vorsieht, den italienischen Gesetzen entsprechend zu bestrafen, sofern er sich auf italienischem Hoheitsgebiet befindet; bei Delikten, die mit einer geringeren Freiheitsstrafe bedroht sind, ist der Täter auf Verlangen des Justizministeriums oder auf Antrag oder Klage des Opfers zu bestrafen.
Italië voldoet aan de verplichtingen zoals die voortvloeien uit artikel 9, lid 1, onder a), en met enkele uitzonderingen ook aan de verplichtingen zoals die voortvloeien uit artikel 9, lid 1, onder b): ingevolge de Italiaanse wetgeving zal een staatsburger die op buitenlands grondgebied een misdrijf pleegt waarop in Italië een gevangenisstraf van minstens drie jaar staat, overeenkomstig de wet worden gestraft, op voorwaarde dat hij zich op Italiaans grondgebied bevindt. Voor misdrijven waarvoor een kortere gevangenisstraf dan drie jaar is vastgesteld, zal de dader worden gestraft op vordering van het ministerie van Justitie, of na aangifte of petitie van het slachtoffer.